Na podstawie encykliki Laudato si’, napisanej przez ojca świętego Franciszka – wiersz 204
Zapraszamy Was do udziału w kampanii na rzecz umiaru i ograniczenia nadmiernej konsumpcji, która w ubiegłym roku przekroczyła produktywność Ziemi już w sierpniu i przez kolejne miesiące zużywaliśmy dobra ukradzione naszym dzieciom i wnukom. Problem jest bardzo szeroki i dotyczy całego modelu produkcji i konsumpcji, na którym oparte są liberalne gospodarki świata zachodniego. Szerzej pisze o tym papież Franciszek w encyklice „Laudato si’ – troska o wspólny dom”.
Tutaj skupiamy się na promowaniu idei dzielenia się i wymiany jako alternatywnej drogi pozyskiwania części potrzebnych dóbr. Chcemy też przyczynić się do ograniczenia skali wyrzucania żywności, ubrań i różnych sprzętów. To nadprodukcja tych rzeczy przyczynia się do aktualnego kryzysu społeczno-ekologicznego na Ziemi. Nasza kampania wspiera odejście od kultury jednorazowego wykorzystania przedmiotów.
Podzielnik jest jednym z wielu narzędzi służących do osiągnięcia tego celu. Nie będzie działać bez zmiany naszych postaw. Nie ograniczymy nadmiernej konsumpcji bez powiązania produkcji z realnymi potrzebami ludzi. Podzielnik jest jednak czymś, co może zrobić każdy i każda z nas już teraz, o czym świadczą tak liczne doświadczenia wielu. A skoro możemy, to zróbmy to.
Odwiedziliśmy Jaczów, gdzie powstał projekt Laudato si – wirydarz ziołowy. Dziś, 1,5 roku później, odwiedzamy to miejsce i jesteśmy mega pozytywnie zaskoczeni…
Podzielnik to miejsce dzielenia się tym co mamy – przedmiotami, czasem, uwagą. Idea jest bardzo prosta: zamiast nakręcać konsumpcjonizm kolejnymi zakupami i…
Ogłaszamy konkurs na PODZIELNIK! Podziel się z nami pomysłem na miejsce wymiany rzeczy, a my pomożemy go zrealizować! Umiar i mądre…
W ramach projektu Caritas Laudato si’ rozpoczynamy ogólnopolską kampanię promującą PODZIELNIKI – czyli społeczne punkty wymiany przedmiotów, w których można wymieniać niepotrzebne…
Ludzie w krajach rozwijających się tracą tylko 6 do 11 kg żywności, natomiast my marnujemy jej rocznie od 95 do 115 kg na osobę.
Na całym świecie wyrzucane jest około 30% zbóż, 40-50% owoców i warzyw, 20% nasion oleistych i mięsa oraz 30% ryb.
Około 1,4 miliarda hektarów gruntów rolnych wykorzystujemy do produkcji jedzenia, które nigdy nie zostanie zjedzone. To więcej niż całkowita powierzchnia Chin.
Dostarczenie ci każdego kilograma truskawek „z południa” zimą wymaga zużycia nawet 5 litrów paliwa.
Sprowadzamy miliardy ton produktów na dalekich stron. W latach 1990-2016 emisja dwutlenku węgla z tym związana wzrosła w Unii Europejskiej o jedną czwartą.
Kultura odrzucenia dotyka zarówno ludzi wykluczonych, jak i przedmiotów, które szybko stają się śmieciami.
Co roku wytwarzamy setki milionów ton śmieci, z których wiele nie ulega biodegradacji. Nasz dom, Ziemia, zdaje się stawać coraz bardziej ogromnym składem nieczystości.
Ziemia staje się coraz bardziej ograniczona i szara, podczas gdy w tym samym czasie rozwój technologii i ofert konsumpcji nieustannie w sposób nieograniczony posuwa się naprzód.
Dzięki naukowcom wiemy, co konkretnie przyczynia się do wzrostu ilości gazów cieplarnianych w atmosferze: spalanie węgla, gazu, ropy, wycinka lasów, przemysłowa hodowla zwierząt. Jednak im bardziej zagłębiamy się w temat, tym wyraźniej widać, że u podstawy problemu znajduje się system gospodarczy nastawiony na krótkoterminowy zysk. Zniszczenia środowiska są tutaj rezultatem nieliczenia się z kosztami przyrodniczymi i społecznymi.
Benedykt XVI w encyklice Caritas in veritate wskazuje, że te ostatnie powinni ponosić ci, którzy „czerpią korzyści [ze zużywania wspólnych zasobów środowiska], a nie inne ludy czy też przyszłe pokolenia”, jak to najczęściej dzieje się teraz. Obojętność na te szkody towarzyszy konsumpcjonizmowi, zjawisku o wymiarze kulturowym, a dla osoby wierzącej – także duchowym.
Benedykt XVI podkreśla, że „to, w jaki sposób człowiek traktuje środowisko naturalne, wpływa na to, jak traktuje samego siebie i na odwrót”. Konieczna jest więc poważna weryfikacja naszych stylów życia i przyjęcie takich, „w których szukanie prawdy, piękna i dobra oraz wspólnota ludzi dążących do wspólnego rozwoju byłyby elementami decydującymi o wyborze jakości konsumpcji, oszczędności i inwestycji.
Współczesna konsumpcja odzwierciedla niewłaściwy sposób gospodarowania zasobami Ziemi, który ostatecznie przyczynia się do kryzysu ekologicznego i zagraża przyszłości planety. Przyroda nie nadąża za potrzebami człowieka. Obecne wzorce konsumpcji i produkcji istotnie przyczyniają się do tego, że wykorzystujemy o 60% więcej zasobów, niż Ziemia jest w stanie odtworzyć każdego roku. Jest to kluczowy czynnik sprawczy kryzysu współczesnego świata. Fot. Guenther Dillingen | Guenther Schneider
Nasze doświadczenie podpowiada, że narzucanie sobie ograniczeń jest niezbędne w rozwoju oraz w duchowo-psychicznej higienie. Ludzie, którzy są rozsypani wewnętrznie często karmią się jałowymi przyjemnościami, które dają im chwilowe ukojenie, ale w konsekwencji przynoszą większy smutek.
Człowiek pomaga człowiekowi. Jak pisał kiedyś Benedykt XVI, również na tej drodze można odnaleźć Boga.
Jednym z większych problemów współczesności jest konsumpcjonistyczna spirala nakazująca nam ślepe podążanie za trendami gromadzenia kolejnych „dóbr” materialnych.
Manipulowani jesteśmy przez system przy wykorzystaniu trzech potężnych narzędzi:
1) reklamy,
2) planowanego postarzania produktów i
3) ułatwiania dostępu do kredytu konsumpcyjnego.
Na przyszłość możemy jednak patrzeć optymistycznie: człowiek jest istotą naturalnie altruistyczną oraz gotową i skłonną do współpracy z innymi.
Najskuteczniejszym sposobem przeciwdziałania nakręcanym przez wielkie koncerny tendencjom indywidualistycznym jest zatem po prostu powrót do istoty człowieczeństwa.
Na początku dobrze jest zorganizować grupę ludzi, którzy będą chcieli działać na rzecz lokalnego środowiska. Można stworzyć zespół osób w podobnym wieku, np. młodzieży szkolnej lub seniorów. Najlepiej połączyć współpracę dwóch pokoleń, które będą mogły wymieniać się umiejętnościami.
Dobrze jest znaleźć przestrzeń łatwo dostępną dla społeczności lokalnej. Można zapytać w parafii, gminie czy organizacjach publicznych o lokal, który nie jest używany. Dodatkową opcją, która nie wymaga dużej powierzchni, jest stworzenie podzielni on-line, np. na Facebooku, gdzie można będzie wstawiać zdjęcia przedmiotów szukających nowego domu.
Warto jak najszybciej określić zasady funkcjonowania podzielni. Zaznaczyć, jakie przedmioty można oddać. Dobrze jest kierować się zasadą, że przyjmujemy rzeczy w takim stanie, w jakim sami byśmy wzięli je do swojego domu. Można oczywiście zdecydować się na przyjmowanie zniszczonych rzeczy, jeżeli grupa będzie miała możliwość ich naprawy. Pomysłów na działanie może być wiele, więc warto najpierw pomyśleć, co możemy razem zrobić.
Miejsce dzielenia powinno mieć swoją nazwę, najlepiej taką, którą łatwo będzie zapamiętać. Warto stworzyć identyfikację marki, logo, kolory, czcionki, które będą wykorzystywane np. na plakatach. W dzisiejszych czasach trudno obejść się bez strony na Facebooku czy Instagrmamie – dzięki social mediom dotrzemy do większej liczby odbiorców, a tym samym zainteresujemy społeczność koniecznością troski o środowisko.
laudatosi.caritas.pl/podzielnik
#podzielsięsercem
© 2022 CARITAS LAUDATO SI